Στις αρχές του νέου χρόνου, 7 Ιανουαρίου, «έφυγε» από κοντά μας, ένα εκλεκτό μέλος του Συλλόγου Αποφοίτων Παιδοπόλεων, ο Κωνσταντίνος Χ. Κάρκος. Πρόκειται για μια απώλεια, την οποία θρηνούμε διπλά. Και για την απουσία αυτού του εξαιρετικού Ανθρώπου, αλλά και για το γεγονός ότι ως Σύλλογος δε μπορέσαμε να υλοποιήσουμε την απόφασή μας να τον τιμήσουμε ως «Παιδοπολίτη της Χρονιάς 2021». Την απόφασή μας αυτή την είχαμε κάνει γνωστή στον Αείμνηστο Κύριο Κώστα και στην σύζυγό του, πλην όμως λόγω της κατάστασης της υγείας του, αλλά και της πολύ άσχημης εικόνας στην οποία περιήλθε όλος ο κόσμος, λόγω της πανδημίας, δε στάθηκε δυνατό να την πραγματοποιήσουμε. Όμως για όλους εμάς παραμένει ένας από τους πλέον αξιόλογους Παιδοπολίτες όλων των περιόδων, όπου με τη στάση, την συμπεριφορά, την ποιότητα του χαρακτήρα του, το τεράστιο Εκπαιδευτικό και συγγραφικό του έργο, προπάντων όμως με την ολοκληρωμένη του προσωπικότητα, ανέδειξε όλους τους Αποφοίτους και το έργο που επιτέλεσαν επί πενήντα χρόνια οι ΠΑΙΔΟΠΟΛΕΙΣ. Όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν θα οργανώσουμε μια εκδήλωση, αντάξια του επιπέδου του για να τον τιμήσουμε, για να δείξουμε τις αξίες που μας διακατέχουν και ΔΕΝ ξεχνάμε φίλους και αδελφούς, αλλά και για να γίνει ευρύτερα γνωστό το έργο, η προσωπικότητα και η προσφορά του στην περιοχή μας. Στη σημερινή επέτειο του Μνημοσύνου του, ως ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης και τιμής παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο του Φίλου, Συμμαθητή και συναδέλφου του στην Επιστήμη, Φιλολόγου Κωνσταντίνου Τσιάρα.

-Η οικογένεια των Εκπαιδευτικών του Βόλου αποχαιρέτησε με ανείπωτη θλίψη, βαθιά οδύνη και απερίγραπτη συγκίνηση ένα εξαίρετο, ένα επίλεκτο από τα μέλη της, τον Κωνσταντίνο Χ. Κάρκο, που ημέρα Πέμπτη 7 Ιανουαρίου και ώρα 17.30 πήδηξε έξω από τον κύκλο της ζωής και άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο. Η είδηση του θανάτου του έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην πόλη του Βόλου.

Καθηλωμένος ο Κώστας σε αναπηρική καρέκλα υπέμενε με ιώβεια υπομονή τομαρτύριο της Υγείας του. Δίπλα του η ηρωίδα σύζυγος Μάχη, προσπαθούσε να του αναστυλώσει το πεσμένο του ηθικό και να του προσφέρει οτιδήποτε αναγκαίο για τη ζωή του και την υγεία του. Δυστυχώς τόσο αυτή όσο και η Ιατρική δεν μπόρεσαν να κάνουν το ακατόρθωτο δυνατόν. Ο Κώστας είχε ήδη πάρει το εισιτήριο για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, για την αιωνιότητα. Τελικά, έφυγε αθόρυβα, χωρίς πικρία, ατάραχος. Προορισμός του η χώρα των αγγέλων, στα ουράνια και εκεί προγεύεται τώρα όσα ο Πανάγαθος Θεός έχει ετοιμάσει γι’ αυτούς που «Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸνἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος».

Σήμερα, για τη Μάχη, την καρτερική σύζυγο, λείπει η κολόνα του σπιτιού, ο πιστός σύζυγος και σύντροφός της. Οι κόρες του, Αρετή, Καθηγήτρια Φιλόλογος και Βασιλική, Καθηγήτρια Χοροθεραπείας στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, έχασαν τον καλοκάγαθο συμβουλάτορα πατέρα τους και ο εγγονός του Αχιλλέας τον αξιολάτρευτο παππού του.

Τον Κώστα Κάρκο, καταγόμενο από την Καληκώμη Αργιθέας Καρδίτσας, τον γνώρισα στην Παιδόπολη «Αγία Σοφία» Αγριάς Βόλου, στην οποία Αρχηγός – Διευθύντρια ήταν η επιφανής παιδαγωγός Καλλιόπη Μουστάκα με σπουδαίο παιδαγωγικό συγγραφικό έργο, μετέπειτα μέλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Εγώ καταγόμενος από το Αργυροπούλι Τυρνάβου τα πέτρινα χρόνια του Εμφύλιου σπαραγμού, βρέθηκα στην αρχή στην Παιδόπολη «Απόστολος Παύλος» Λάρισας και μετέπειτα στην Παιδόπολη Αγριάς Βόλου. Υπήρξαμε μαθητές στην ίδια τάξη. Εκείνος στο 2ο Γυμνασίου Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου και εγώ στο 1ο. Καθημερινά πηγαίναμε με τα πόδια στα Γυμνάσια του Βόλου, τρέχοντας μάλιστα για να προλάβουμε το κουδούνι του σχολείου, κάθιδροι, να μπούμε για μάθημα πριν μπει ο Καθηγητής στην τάξη. Και να ήταν μόνο αυτό το κακό για τους γυμνασιόπαιδες της Παιδόπολης; Για να συνεχίσουμε τη φοίτησή μας στο Γυμνάσιο έπρεπε να προβιβαζόμαστε με 17 και άνω, αλλιώς η διακοπή της φοίτησης ήταν αναπόφευκτη! Στο Γυμνάσιο ο αδελφός μου ο Κώστας – τον αποκαλώ αδελφό, γιατί στην Παιδόπολη η ζωή μας έφερε τόσο κοντά ώστε η φιλία να μετεξελιχθεί σε αδελφική αγάπη – υπήρξε άριστος μαθητής, πρώτος μεταξύ των πρώτων. Ήταν μελετηρότατος. Τον διέκρινε η φιλομάθεια, η εργατικότητα, ταπεινοφροσύνη, γι’ αυτό ήταν πάρα πολύ αγαπητός στους συμμαθητές του αλλά ακόμη ποιο πολύ στους Παιδοπολίτες. Επειδή όμως οι συνθήκες φοίτησης στα Γυμνάσια του Βόλου για μας τους Παιδοπολίτες Γυμνασιόπαιδες ήταν πολύ δύσκολες, απαράδεκτες, αποφασίστηκε οι Γυμνασιόπαιδες από όλες τις Παιδοπόλεις να σταλούμε στην Παιδόπολη «Άγιος Δημήτριος» Θεσσαλονίκης, που βρισκόταν εκεί όπου σήμερα υπάρχει το Δικαστικό Μέγαρο της Συμπρωτεύουσας. Σε απόσταση διακοσίων και κάτι μέτρων βρισκόταν το 6ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, στο οποίο έπρεπε να φοιτούμε 170 μαθητές Παιδοπολίτες. Ο Γυμνασιάρχης αρνήθηκε να μας δεχτεί όλους γι’ αυτό και οι μισοί μαθητές έπρεπε να φοιτήσουμε στο 4ο Γυμνάσιο, στην οδό, αν θυμάμαι καλά, Ολύμπου. Ο λόγος; Η μαθητική εισφορά που θα έχανε το σχολείο, την οποία πλήρωναν οι μαθητές για τον μισθό των καθηγητών και τις ανάγκες του σχολείου. Από την αρχή κιόλας της φοίτησής τους στα νέα σχολεία οι Παιδοπολίτες μαθητές έδειξαν τις ικανότητές τους που έκαναν γρήγορα να διακριθούν μεταξύ των συμμαθητών. Κι αυτό το επιβεβαίωσε περίτρανα το εξής γεγονός. Στις Εισαγωγικές εξετάσεις του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πρώτος εισάγεται ο Παιδοπολίτης Αστέριος Αργυρίου – τώρα συνταξιούχος Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου και Γάλλος υπήκοος – και δεύτερος ο Κωνσταντίνος Κάρκος και ο υπογράφων στην πρώτη εικοσάδα, υπότροφοι και οι τρείς του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, Ι.Κ.Υ. (Ο Α. Αργυρίου πέρασε δεύτερος στη Θεολογική Σχολή, όπου και εφοίτησε). Τον Κωνσταντίνο Κάρκο ακολούθησαν τα δυο του αδέλφια, ο Δημήτρης και ο Τιμολέοντας, Φιλόλογοι και αυτοί, τώρα συνταξιούχοι. Μετά την αφυπηρέτηση από τον Στρατό και με συστατικές επιστολές των Καθηγητών, Καψωμένου, Πολίτη, Τσοπανάκη και του Γραμματέα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών κ. Λέτσα, προσλαμβάνεται ως Καθηγητής στο Αμερικανικό Κολλέγιο «Ανατόλια» Θεσσαλονίκης. Το 1963 διορίστηκε στο Δημόσιο και υπηρέτησε κατά σειρά στα παρακάτω Σχολεία και Διευθύνσεις: Εξατάξιο Γυμνάσιο Κεραμείων Κεφαλληνίας, Εξατάξιο Γυμνάσιο Μουζακίου, Νέας Ιωνίας Βόλου, ΓΕΜΕ Μαγνησίας, Εξατάξιο Γυμνάσιο Θηλέων Βόλου, Μέσο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο και Λύκειο Βόλου. Το 1977 μετατάχθηκε στην Εκκλησιαστική Εκπαίδευση, προήχθη στον βαθμό του Λυκειάρχη. Τέλος, το 1989 συνταξιοδοτήθηκε. Στις 26 Ιουλίου του 1964 νυμφεύτηκε τη Μάχη (Ανδρομάχη) Λαρυγγάκη από τη Γλώσσα της Σκοπέλου και αποκτά τις δύο προαναφερθείσες κόρες του, την Αρετή και τη Βασιλική. Ο Κώστας Κάρκος δεν υπήρξε μόνο εξαίρετος Δάσκαλος, πιστός σύζυγος και στοργικός και τρυφερός πατέρας και παππούς. Έχει γίνει γνωστό και για το πλούσιο συγγραφικό του έργο, στην ποίηση και στην λαογραφία, ενώ κατά καιρούς είχεσυνεργαστεί και με την εφημερίδα «ΘΕΣΣΑΛΙΑ».

Συγκεκριμένα εκδίδει:

 Βοηθητικό βιβλίο Εκθέσεων ιδεών.

 Στοιχεία μετρικής Αρχαίας Ελληνικής – Λατινικής – Νέας Ελληνικής, βοήθημα

κρισιμότατο για τους φοιτητές της Φιλοσοφικής Σχολής.

 Σύντομη περιδιάβαση στο έργο του Νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη.

 Τιμητική Εκδήλωση για τον Νομπελίστα ποιητή Γιώργο Σεφέρη.

 Σπύρος Ζήσης, ο Καληκωμήτης Συγγραφέας.

 Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714 – 1779) ο Διδάσκαλος του Γένους.

 Κάποιες δοκιμές….. (Ποιήματα) και άλλα.

Σήμερα, οι πρώην μαθητές του εξαίρετου και αξιαγάπητου Φιλόλογου, Δάσκαλου και Πνευματικού Δημιουργού, Κωνσταντίνου Κάρκου, θρηνούν για την απώλεια του Δασκάλου τους. Αλλά και οι συνάδελφοί του με τους οποίους συνυπηρέτησε κατά καιρούς στα διάφορα σχολεία είναι βαθύτατα στενοχωρημένοι που έχασαν έναν τέτοιο συνεργάτη και συνάδελφο. Κι εμείς οι κοντινοί του φίλοι, βαθύτατα πικραμένοι πρώτα θρηνούμε που χάσαμε έναν τέτοιο φίλο. Όντας βαθιά πικραμένος δε ξέρω πως μου ήρθε και ξαφνικά θυμήθηκα αυτά που λέει ο Λυσίας στον Επιτάφιόν του (ΙΙ, 77 – 80): «Αλλά βέβαια δεν ξεύρω γιατί πρέπει να κάνουμε τέτοιους θρήνους· διότι δεν λησμονούμε πως είμαστε θνητοί ώστε γιατί πρέπει να στενοχωριόμαστε τώρα για πράγματα, που από πολύ καιρό περιμέναμε να πάθουμε, ή γιατί πρέπει να στενοχωρούμεθα τόσον υπερβολικά για τις αναπόφευκτες συμφορές μας, αφού ξέρουμε ότι ο θάνατος είναι κοινός και για τους κακούς και διά τους αρίστους. Διότι ούτε τους φαύλους περιφρονεί (ο θάνατος) ούτε τους χρηστούς θαυμάζει, αλλά φέρεται σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Γιατί αν ήταν δυνατό σε εκείνους που διέφυγαν τους πολεμικούς κινδύνους να είναι αθάνατοι κατά τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής, θα άξιζε οι ζωντανοί σε όλη γενικά της ζωής τους να πενθούν αιωνίως τους νεκρούς. Τώρα όμως και η φύση του ανθρώπου είναι κατώτερη και από τις αρρώστιες και τα γηρατειά και ο Θεός που έλαχε να προστατεύει τη μοίρα μας είναι αδυσώπητος».

Ύστερα από όλα αυτά τι να πω;

Καλό Παράδεισο, φίλε, αδελφέ, συνάδελφε, δάσκαλε, πνευματικέ δημιουργέ, Κώστα Κάρκο, και ας είναι ελαφρό το χώμα της Βολιώτικης γης που σε σκεπάζει και σου υποσχόμαστε πως θα σε έχουμε ζωντανό στη μνήμη μας για να σε βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας και σε ώρες περισυλλογής να μπορούμε πνευματικά να επικοινωνούμε και να συνομιλούμε.

Αιωνία σου η μνήμη φίλε, αδελφέ, συνάδελφε, δάσκαλε,, Κωνσταντίνε Κάρκο.

Κωνσταντίνος Τσιάρας

Φιλόλογος

Λάρισα